17 t/m 20 juni 2019 Øksendalsøra, Sunndal

Om 10:00 verlaten we de, toch wel, top één locatie tot nu toe. De zon 🌞 schijnt weer over Geirangerfjorden, als we de elf haarspeldbochten nemen naar het noorden. Op het einde hiervan, bij het bekende uitzichtpunt, stoppen we nog één keer om naar beneden te kijken. Dan vervolgen we onze weg naar Sunndal. Onderweg steken we met de ferry Nordalsfjorden over om vervolgens via Reinheimen Nasjonalpark aan Isfjorden te lunchen. De hele route loopt langs het water van Romsdalfjorden, Langfjorden, Tingvollfjorden en Sunndalsfjorden. Pffff, wat een fjorden, zeg 🥴. Onze cottage ligt prachtig in het groen tussen de bergen in “the middle of nowhere”. Wat een rust… We worden vriendelijk ontvangen door een jonge dame die ons de cottage laat zien én het hoofdgebouw (een Lodge, door een rijke Engelsman 🇬🇧 gebouwd in 1899) waar wij ook gebruik van mogen maken. Hier bevindt zich een eetzaal, een bibliotheek en zitgelegenheden. Er staat maar één cottage op het terrein, maar het hoofdgebouw heeft meerdere kamers/appartementen. Na het uitpakken rijden we naar Sunndalsøra om een klein hapje te eten. Bij terugkomst pakken we onder de veranda van het hoofdgebouw een kop koffie en snoepen we het gebak dat we bij aankomst gekregen hebben van de vriendelijke jonge dame. Na het gebak 🍰 vraagt de eigenaar/kok, die een maaltijd voor een grote groep gasten gemaakt heeft, of we nog een stukje (overgebleven) zalm lusten, “for free” 😜. We hadden maar een klein hapje gegeten in Sunndalsøra, dus accepteren we het aanbod. Het was heerlijk en bedanken de eigenaar/kok en genieten nog lang na onder de veranda.

Vandaag gaan we in de omgeving wandelen. Rond 10:00 gaan we met lichte bewolking en een zonnetje 🌤 en 18 graden naar de grootste waterval van Europa 🇪🇺 en de zesde grootste van wereld. De Vinnufossen (waterval) is 865 meter lang en valt als een paardenstaart naar beneden. Nou, dit valt tegen… Eerst rijden we hem voorbij en als we terug rijden zien we een klein bordje staan op een parkeerplaats. Nou, als dit de grootste waterval van Europa is⁉️. Het zal wel, maar dat zien we er niet aan af én dat had beter aangegeven kunnen worden. Één foto voor (misschien) in het fotoboek, volstaat. We rijden door naar Innerdalen op aanraden van de mensen uit de Lodge. Dit wordt gezien als Noorwegens mooiste vallei en in 1967 als eerste natuurreservaat van Noorwegen bestempeld. Van de hoofdweg is het ca. 13 km landinwaarts. Op het einde van de verharde weg parkeren we de auto, trekken onze wandelschoenen 🥾🥾 aan en gaan op pad naar een berghut, 4 km verderop. Een mooie wandeling op een grint/kiezelpad met steeds uitzicht op de “Matterhorn” van Noorwegen, de Innerdalstårnet van 1.450 m hoog. Er zitten stijle stukken bij, maar het pad is goed begaanbaar. Ruim een uur later komen we bij de berghut, met een mooi meertje erbij. De hut is sinds 3 dagen open (in de wintermaanden gesloten) en hier drinken we een kop koffie ☕️ met een heerlijke Noorse wafel. Het zonnetje 🌞 schijnt nog steeds, dus kunnen we lekker buiten zitten. Heerlijk genieten van de rust en het uitzicht. Dan wordt het weer tijd voor de terugweg die we in een uur afleggen. Dan  rijden we terug naar onze cottage waar we onder de veranda van de Lodge “niks” doen. 

Om 09:30 rijden we met een licht zonnetje en 18 graden naar Kristiansund, met een “u”, dat aan de Noordzee ligt (niet te verwarren met “Kristiansand met een “a”). Om 11:15 parkeren we de auto aan de haven van Kristiansund. Via de kade lopen we richting centrum en komen bij het “Klipvis-vrouwtje” dat op de wal staat te pronken. Zij is één van de weinige overblijfselen van wat vroeger eens hét centrum van gezouten, gedroogde kabeljauw was. Dit wordt “klipvis” genoemd. Vroeger werd de gevangen kabeljauw op de klippen gezouten en gedroogd, zodat het vele maanden houdbaar was. Na het bereiden van deze “klipvis” (1 kilo “klipvis” is gelijk aan 3,5 kg verse vis) heeft het zijn volledige voedings- en vetwaarde terug. De stad zelf is leeg en saai. Vanaf de kade heb je een mooi uitzicht op de huizen aan de andere kant van de haven, maar meer is er niet te beleven en te zien. Nog wel leuk is een oud houten scheepswerf dat nog steeds boten restaureert. Rond 14:00 rijden we naar huis via de “National Tourist Route Atlanterhavsvegen”. Dit is een 8,2 km lange weg die een serie van verschillende eilandjes met elkaar verbind met acht verschillende bruggen. Één brug vinden we wel spectaculair, maar de rest valt wat tegen. Enkele kreten over deze weg: “The most beautiful journey in the world” en “Norwegian construction of the century”. Met stormachtig weer schijnt het veel bijzonderder te zijn, want dan slaan de golven tegen de bruggen op. Om 17:30 zijn we terug in ons huisje, waar we buiten bij de Lodge nog even van de zon genieten. 

Vandaag staat de “Aursjøvegen” op de planning. Een route (alleen toegankelijk in de zomer) van 64 km door de ruige bergen van Sunndal. Om 10:30 gaan we op pad. Het is licht bewolkt, er schijnt een zonnetje en het is 18 graden. Net buiten Sunndalsøra komen we bij een slagboom. Na het betalen van tol 😳, komen we op een gravel weg. De weg loopt verder omhoog, het landschap wordt ruiger en we komen steeds dichter bij de sneeuw op de bergen, die hier maximaal 1.900 meter hoog zijn. Dan zien we een klein huisje langs de weg staan waar een oudere man voor de deur een kop koffie drinkt. Het huisje is nog kleiner dan de cottage waar wij nu in zitten. Ik rij langzaam voorbij, draai m’n raam open en vraag de man of hij hier woont. Hij bevestigt dat hij hier in de zomer woont. We geven hem een compliment met zo’n woning op zo’n bijzondere plek en rijden verder. We kunnen niet harder dan ca. 35 km/u dus kunnen zo goed van de “ongerepte” natuur genieten. “Ongerept?!”. We zien steeds meer huisjes in het landschap verschijnen. Allemaal her en der verspreid. We eten onze boterhammen buiten op de banken van een backpackershut, die gesloten is. Hier kunnen backpackers overnachten, die een van de vele meerdaagse wandelingen maken. Na een half uur rijden we weer door over de gravelweg die zigzaggend over de berghelling loopt. Het uitzicht zo hoog boven in de bergen blijft prachtig 😍. Dan komen we weer bij een slagboom en zit de gravelroute er na drie uur op. De auto ziet er uit!!!! 🥴🤢😱. H e l e m a a l  onder het stof. We hebben dit een keer meer gehad op onze reis door Nieuw Zeeland, maar toen was het een huurauto. Na tien km komen we bij de afslag naar “Mardalsfossen”. Een bijzondere waterval want het is de tweede hoogste waterval met een vrije val van het water van 655 meter én hij “valt” maar twee maanden per jaar. De rest van de maanden wordt het water gebruikt voor de energiecentrale en wordt het water van het meer “Fossafjellvatnet” op een andere manier afgevoerd. De twee maanden “open” is het resultaat van het “gevecht” tussen bewoners en overheid. Vandaag is weer de eerste dag dat de waterval “open” is, dus dat komt mooi uit. We draaien de weg op, betalen tol (alweer) en rijden naar de parkeerplaats. Vandaar uit wandelen we naar de waterval. Het is een wandeling van slechts twee km. door de bossen op een goed begaanbaar pad. Het pad eindigt enkele honderden meters voor de waterval met mooi uitzicht. Door de hoge val en de wind nevelt het water het dal in. Via rotsen en slecht weggetje kan je nog verder bij de waterval komen maar dit is voor ons ver genoeg. Als we terug zijn bij de auto eten we een ijsje 🍦 om vervolgens terug te rijden naar onze cottage.

Morgen gaan we naar, voor ons, het noordelijkste punt in Noorwegen, Trondheim.