19 - 20 februari. Waitomo

Als we op staan is het nog steeds prachtig weer én warm. We zitten vandaag exact op de helft van onze vakantie (37 dagen). Orkaan Gita, die van Samoa af komt, heeft de westkust van Nieuw Zeeland nog niet bereikt. Er wordt veel gewaarschuwd over deze orkaan die veel wind en regen zal bezorgen. We volgen de tip op van de eigenaresse van de studio in New Plymouth om nog even de voet- & fiets brug aan de rand van de stad te bezoeken. Mount Taranaki is mooi tussen de constructiepijlers te zien (als er geen wolken voor hangen). Het topje van de vulkaan is zichtbaar en in het echt is het mooier dan op de foto’s. De volgende stop is Mokau, een plaatsje aan de kust waar we nog even naar de mooie golven en branding kijken van Tasmanzee. Na een take-a-way koffie rijden we naar een rustig riviertje waar we op een bankje onze  koffie opdrinken. Hier bladeren we even door het fotoboekje wat de kinderen ons mee hebben gegeven voor als we ze missen. We zitten tenslotte op de helft. Daarna rijden we door naar Piopio. Dit is de plaats waar mijn vader ?? jaar geleden neer gestreken is om te gaan werken. Even een kippenvel momentje als we bij het nog overgebleven 100 jaar oude postkantoor binnen lopen. Het is nu een galerie/juwelier. Mijn vader gaf aan hier met de trein aangekomen te zijn, maar als ik er naar vraag in de shop, geeft de eigenaar aan dat de dichtstbijzijnde die in Te Kuiti is. Het is nu te vroeg (in Nederland) om het na te vragen, maar dat komt straks wel. We eten op een bankje onze boterhammen op en rijden dan verder. In Te Kuiti zoeken we het treinstation op en maken wat foto’s om mijn vader te laten zien of er iets veranderd is. Na nog 15 min rijden zijn we bij onze B&B Guest Lodge. We worden vriendelijk ontvangen en krijgen een vloedgolf aan informatie, die we nog niet voor de helft kunnen opslaan. Belangrijk zijn de restaurants en de I-Site. Als de Guest Lodge getoond wordt is het een klein, knus kamertje met aparte douche/toilet. Hooguit 15 m2. Twee losse bedden zullen ons twee nachten rustig houden 😜. Als de auto uitgepakt is lopen we de hoofdstraat in. Bij de i-Site halen we folders op en bij een bar drinken we wat. Op ons gemak lezen we de folders, bespreken e.e.a. om vervolgens naar de Lodge terug te gaan. Na wat opfrissen gaan we lekker een hapje eten. Na het eten maken we nog een wandeling op advies van de eigenaar van de Lodge. Het is een wandeling waarbij je in het donker door het bos moet lopen. Je kan dan prachtig de gloeiwormen zien, en dat voor niks…Het moet ’s-avonds want dan gaan die beestjes eten zoeken met hun “zaklampje”.  Nicole vindt het niets om in een donker bos, waar je niet ziet waar je loopt, moederziel alleen rond te lopen, maar ik krijg haar wéér zover om toch mee te gaan. We moeten eerst nog een stukje rijden en omdat ik twee biertjes op heb, moet Nicole (voor de tweede keer) rijden. We krijgen een zaklamp van de Lodge mee en ik heb er zelf ook een. Op de parkeerplaats is het uitgestorven, wat Nicole nog beangstigender maakt dan dat ze al is. Het begint al aardig te schemeren. Het is een goed aangelegd pad waar we af en toe door natuurlijke tunnels moeten lopen. Nou wel bukkend. Want zo hoog zijn ze niet. We hoeven nog net niet te kruipen. Dan komen we bij een viewpoint aan waar een vrouw op een boomstam zit, helemaal alleen. Na een klein praatje lopen wij verder en zie ik een pad rechts naar beneden in een donkere ruimte verdwijnen. Met de zaklamp aan komen we in een grot met onderin een snel stromend riviertje en bovenin…. gloeiwormen. Het zijn er nog niet zoveel, maar het is een prachtig gezicht. We vervolgen onze weg en maken een rondje en komen weer bij die vrouw aan die nog steeds op de boomstam zit. We vertellen haar van de gloeiwormen in de grot en laten haar die zien. Hierna vervolgen we onze weg en het wordt steeds donkerder. Het is warm en héél erg vochtig in het bos. De (Duitse) vrouw vraagt of ze met ons verder mee mag lopen. We zien ook steeds meer de lichtjes van de gloeiwormen aan de rotswanden. Helaas legt de actioncam en de fotocamera niets van de gloeiwormen vast. Als we weer bij de auto zijn is het inmiddels donker geworden. Op dat moment komt er een gezin met twee kinderen die het eerste stuk van de track gaan lopen om de vele glimwormen te bewonderen. De vrouw, die met ons meeliep, loopt nog een keer met het gezin terug het bos in. Voor Nicole is het echt genoeg geweest. Na al dat zweten is de alcohol er wel uit en rij ik op m’n gemak terug naar onze Lodge. Thuis app ik nog even met mijn vader en hij geeft door dat hij in Te Kuiti aankwam om 05:30 op 14 januari 1959. Het perron is niet veranderd, informeert ie ons, nadat we verschillende foto’s gestuurd hebben. Ik vind het fijn om hem op deze manier weer even terug te brengen op een plek waar zíjn avontuur 21.586 dagen (59 jaar, 1 maand en 5 dagen) geleden begon.

Om 08:00 uur zitten we aan het ontbijt dat bij de Lodge inbegrepen is. Yoghurt met muesli en toast met verschillende soorten marmelade (waar heb ik dat meer gelezen, Jaap & Fenny! 😉).  Om 09:15 rijden we naar de eerste cave-tour van vandaag. We hebben er drie op de planning staan. We wachten op de gids en om 10:00 lopen we met een klein groepje het park binnen dat afgesloten is voor openbaar publiek. Dit is de “Aranui” cave, vernoemd naar de ontdekker van deze grot. Binnen de hekken laat de gids “Elfi” de enige echte “silver fern” zien. Het is een varensoort die de grijze gloed aan de achterzijde van het blad heeft. “Silver fern” is hét symbool van de Nationale Nieuw Zeelandse sport. Daarna lopen we een deur door en staan we in een  grot met kleine lampjes op de grond die het eerste deel van het pad wijst. We bewonderen de prachtige stalagmieten (staand) en stalactieten (hangend). Soms zie je bepaalde vormen, zoals hondenkoppen of olifanten met slurf. De grotten zijn opgebouwd uit Limestone, dat op de zeebodem ontstaat. Door aardbevingen en aardverschuivingen komen ze naar boven. Miljoenen jaren geleden al. De stalactieten groeien 0,5 cm in 100 jaar. Hier in deze grot hangt er een van 5,5 meter en die weegt ca 2.500 kg. Na een klein uurtje komen we weer buiten waar de zon schijnt en het weer erg warm is. We hebben nog even dus lopen we een deel van de track die we gisteravond gedaan hebben om deze bij daglicht te kunnen zien. Om 12:00 uur hebben we de volgende cave-tour en dat is een wandeling van ruim 1 ½ uur. We parkeren de auto nog voor 11:30 en als ik buiten sta vliegt er iets in mijn haar. Ik sla het eruit en in eerste instantie lukt dat niet. Dan nog maar een keer door mijn haar wrijven. “AU…gvd…. “, zit er een wesp 🐝 in die in mijn vinger prikt. Nicole kan de boosdoener vrij snel uit mijn haar krijgen. Direct uitzuigen om de zwelling tegen te gaan. Gelukkig lukt dat goed, waardoor ik er verder weinig last van gehad heb. Als we ons bij de incheck-balie melden, horen we dat we ook met de tour van 11:30 mee kunnen. We, een grotere groep dan bij de eerste tour, worden door de vrouwelijke gids (naam vergeten) meegenomen naar de “Ruakuri” cave. Deze Maori naam betekend “twee honden”. Dit komt uit een legende waar de twee honden in voorkomen. Deze tour is een grotere wandeling dan de eerste, maar krijgen nagenoeg het zelfde verhaal te horen over het ontstaan van de grotten, stalagmieten en stalactieten. In deze grot zitten ook gloeiwormen. Deze grot is voor de Maori een heilige grot. Waarom? Dat weet ik niet meer 😉. Maar ook hier zien we prachtige “creatures of Mother Earth”. Na ruim anderhalf uur wandelen door smalle doorgangen, lage plafonds, natte ruimtes en luisteren naar veel verhalen zit deze tour erop. We zijn ruim op tijd voor de derde tour van 14:45 en bij het inchecken horen we ook weer dat we met de tour van 14:00 mee kunnen. Deze derde tour is de “Waitomo Glowworm Cave”. De naamt zegt het al, hier zijn de gloeiwormen. We krijgen eerst weer wat grotten te zien waaronder een grote open ruimte. De gids (Maori-type) vraagt of er iemand wat wil zingen, maar omdat niemand dat wil, geeft ie aan zelf iets te zingen. Het is een stuk uit een Maori’s lied en het klinkt in zo’n grot prachtig met een mooie wave na ieder woord. Dan is het tijd voor de boottocht. Het verzoek is stil te zijn tijdens de tocht en er is een verbod op foto’s, video, telefoon én licht. Als we in de boot stappen wordt deze door de gids met de hand door middel van kabels door de grot getrokken. Het is muisstil en het plafond hangt vol met duizenden kleine lichtjes. Prachtig!!!….🤩. Foto’s zijn er niet, dus alleen herinneringen. Helaas duurt de boottocht niet lang en komen we aan het einde van de derde tour. We hebben nog even tijd om naar een mooie waterval te rijden, zo’n 30 km hier vandaan. Onderweg er naar toe begint het te regenen. De eerste regen die voor de hele dag al voorspeld was als gevolg van orkaan Gita. Als we bij de waterval aankomen is het nog 10 min lopen. We zien dan ook een van de tot nu toe mooiste waterval. Mooie brede waterval met een val van 35 meter. Het regent hard, dus blijven niet te lang. Kort maar krachtig, want deze was de moeite waard. Terug in de Lodge frissen we ons op om een hapje te gaan eten. We hebben hier geen kookmogelijkheid, dus moeten we wel 😜, maar dat vinden we ook niet erg.

Morgen gaan we naar Rotorua en komen dan door mijn geboorteplaats 🤱🏼 Putaruru, waar we mijn peettante gaan opzoeken. Geen echte tante maar kennissen van mijn ouders ten tijde van hun verblijf in Nieuw Zeeland.