19 - 21 januari. Kaikoura 🐋

Eindelijk goed door kunnen slapen. Na een sanitaire stop om 03:00 uur, kon ik toch weer in slaap komen (schaapjes 🐑 tellen). Het is zo vermoeiend om maar 4 - 5 uurtjes te slapen. Na het ontbijt pak ik de auto in, terwijl Nicole de cottage naloopt. Het is bewolkt, maar de temperatuur is heerlijk. Om 9:30 nemen we afscheid van Annette en tegen 10:00 rijden we naar het noordelijker gelegen Kaikoura. Kaikoura ligt in het zuidoosten van de streek Marlborough. Tussen Christchurch en Kaikoura hebben we grotendeels een highway, waar de maximum snelheid 100 km geldt. Onderweg drinken we heerlijke koffie ☕️ bij zo’n typisch wegrestaurant, zoals je die ziet langs de highways in Amerikaanse films. De reis schiet goed op, tot op zo’n 30 km vóór Kaikoura. Vanaf daar hebben we veel te maken met “werken aan de weg”. Dit komt omdat op 13 november 2016 een aardbeving plaats vond met een magnitude van 7,8 en het episch centrum op slecht 15 km in zee lag. De doorgaande weg (SH1), die tegen de berg loopt is hierdoor zwaar beschadigt. Net voor kerstmis 2017 is de weg beperkt open gegaan, maar nog wel met vele stukken eenbaans. Hierdoor zijn er vele opstoppingen. Tussen 20:30 en 07:00 is de weg volledig dicht in verband met de veiligheid. De jongens 🙋🏼‍♂️ en meisjes 🙋🏼‍♀️ (ze leken rond de 16) die meehielpen met het verkeer regelen, zwaaide naar iedere automobilist nadat zij de weg vrijgaven. Tegen 16:00 komen we bij onze locatie waar we de komende drie nachten verblijven. Het is weer een vrijstaand huisje maar nu in Motelstijl (woonkamer, keuken en slaapkamer in één open gedeelte). Op het terrein van ca 0,5 ha. staan meerdere van deze huisjes. Na de boodschappen 🛒, maken we het eten 🍽. Na het eten kunnen we nog lekker buiten zitten. ’s-Avonds even FaceTimen met mijn vader en moeder. Even face to face contact hebben is heel fijn. We hebben een mooie reisdag gehad. 

Tijdens het ontbijt Skypen we even via whatsapp met Manon. Zij gaat over een paar dagen op skivakantie. Het is fijn om haar te zien en te spreken. Na het eten bel ik naar het buro waar we de Whale-watch geboekt hebben voor de tocht van 11:00 uur. De vriendelijke man aan de andere kant van de lijn zegt dat we ons om 11:00 uur kunnen melden bij het buro. Op weg naar de eerste geplande activiteit, “walvis spotten”, tanken we eerst en kopen nog een tube zonnebrand crème. De zon 🌞 schijnt volop en het wordt een warme dag. Op zee voel je de zon niet, dus van te voren smeren we onze niet bedekte delen goed in. Klokslag 11:00 staan we aan de balie en laten de e-ticket zien. De dame achter de balie geeft ons twee instapkaarten. Om 11:30 is er een korte briefing over de veiligheidsvoorschriften. Een touringcar 🚌 brengt ons binnen 10 minuten naar de boot 🛥, met de naam Wawahia. Samen met zo’n 40 personen gaan we op zoek naar walvissen 🐋. De meestvoorkomende in dit gebied is de Giant Sperm Whale. De walvissen worden opgezocht met sonar apparatuur en door middel van vliegtuigjes die de plek doorgeven waar ze gespot worden. We nemen plaats binnen en de boot vaart om 12:00 uur uit. Een jonge man verteld enthousiast over de organisatie Whale Watch Kaikoura, de boot (er varen 4 boten) en de walvissen zelf. Het komt zelden voor dat ze géén walvissen zien, maar toch zeggen ze: “fingers crosst”🤞🏼. De boot gaat met grote snelheid 8 mile (ca 13 km) de zee op. Het weer is uitstekend, de zee is kalm en er is weinig wind. Binnen 20 minuten krijgen we bericht dat er een aan het wateroppervlak ligt. De boot mindert vaart (iedereen mag nu naar buiten) en gaat stil liggen op zo’n 20 meter (denk ik 🤔) van de walvis. Voor het eerst in ons leven zie we een echte in het wild levende walvis 🐋. WAT GAAF ZEG… we blijven rond de walvis dobberen, want ze blijven tussen 10-15 minuten aan het wateroppervlak. Daarna duiken ze de diepte in om daar ongeveer een uur te verblijven. Als ze de diepte ingaan, laten ze zich zachtjes zakken, en verdwijnen ze onder water. Soms willen ze wel eens een duik maken, waardoor de staart uit het water komt. Dit zou de Whale-watch tour helemaal compleet maken. Deze walvis deed zijn diepzeeduik op zijn eigen manier en verdween gewoon onder water. We worden verzocht om terug in de boot te gaan zitten, want de kapitein heeft bericht ontvangen dat er nog een in de buurt zwemt. Met hoge snelheid vaart de boot er naar toe. Als de boot vaart mindert gaat iedereen weer naar buiten waar we op afstand het “fontijnspuiten” nog zien, maar voordat we er goed en wel zijn is de “bastard” ondergedoken. Weer krijgt de kapitein een bericht van een walvis spot en voordat we terug kunnen naar onze plaats binnen, draait hij de gaskraan open. We worden verzocht ons goed vast te houden en de boot “vliegt” over het water en klapt af en toe flink op de golven. In de verte zien we de fontijnspuit van de walvis en een deel van zijn rug, maar ook hier zijn we te laat om het dier van dichtbij te kunnen aanschouwen. Er komt nog een melding binnen, dus daar maar weer op af. De tijd begint te dringen (2 ½ uur varen zijn zo voorbij) om er nog meer te zien. De boot mindert vaart als we in de buurt komen. En ja, daar is er weer een. Én dit is ‘m dan….. wat is dat een GE-WEL-DIG gezicht (🤩*10). Na wat dobberen en voornamelijk ademhalen aan de oppervlakte, vindt de walvis het genoeg. Met een sierlijke beweging gooit hij zijn staart omhoog 😱 (dé ultieme beleving) en verdwijnt hij uit het zicht (zie het filmpje onder video’s). Pffffffff, nu even bijkomen en nagenieten 🤤. De boot gaat met gepaste snelheid terug richting haven. Op een gegeven moment draait de kapitein de boot wat en gaat richting een vogel die op het water dobbert. Als we dichterbij komen zien we dat het een Koningsalbatros is. We kunnen ook weer tot dichtbij komen, voordat hij zijn vleugels uitslaat en ‘probeert’, al lopend over het water, weg te vliegen. Wat prachtig om zo’n Albatros met open geslagen vleugels, met een spanwijdte van ca 3 meter te zien. Ik zeg ‘probeert weg te vliegen’, omdat de Albatros door zijn enorme gewicht moeilijk omhoog kan komen. Het vliegen gaat een stuk makkelijker als je van een rots af kunt springen. Nadat de Albatros een eind verder weer op het water land, draait de boot en vaart terug naar de haven, waar we met de bus terug gebracht worden naar het startpunt. De rest van de middag brengen we in Kaikoura door. Na het avondeten, dat we buiten in het zonnetje opeten, begin ik aan de blog en de foto’s op de iPad (iCloud) te zetten. Op deze manier beleef ik de hele trip nog een keer. 

De volgende ochtend is het bewolkt ☁️ maar de temperatuur is lekker (20 graden) voor een stevige wandeling. Om 09:30 vertrekken we voor een wandeltocht over het schiereiland van Kaikoura. Deze 3 uur durende tocht is door de eigenaresse van het motel aanbevolen. Met de auto rijden we naar het uiterste puntje, parkeren daar en bepakt en gezakt beginnen we aan de tocht. Een mooie uitgezette wandelroute met uitzichtpunten over de kust en de zee. Al snel zien we in de verte op de rotsen in zee de zeehondjes. Ze zijn erg ver weg, maar met de verrekijker toch wel goed te zien. Onderweg hebben we mooie vergezichten. We lopen hoog over de kliffen, dan weer door een stuk bos en door de weilanden met koeien en schapen. Na een kleine 4 uur wandelen zijn we bij de auto terug. We gaan toch nog even naar dat gedeelte van de kust dat bij de aardbeving van eind 2016 uit zee omhoog gekomen is en wat aan het land is toegevoegd. We lopen over de rotsen tot aan de oceaan. Op verschillende rotsen, die wat verder in zee liggen, zien we zeehonden liggen. Ineens zie ik op een rots wat dichterbij er ook een liggen. Deze rotsen liggen wel op bereikbare afstand. We besluiten om via een andere kant naar die rots te lopen. Toen we in de buurt kwamen hadden we mooi zicht op een zeehond die 3-4 meter van ons vandaan lag. Na wat foto’s maken, ziet Nicole er nog een dichterbij liggen. Deze lag tussen twee rotsen net iets onder mij. Op nog geen 1½ meter lag een zeehond uitgeteld op de rotsen. Prachtig om zo dicht bij “wilde” dieren te zijn. Na vele foto’s en filmpjes zij we terug naar onze cottage gereden. Even relaxen en opfrissen om daarna lekker een hapje te gaan eten in Kaikoura. Morgen vertrekken we naar Lake Tekapo. Een reis van 425 km volgens de routeplanner, maar wij rijden via de bergen, dus dan wordt het ongeveer 500 km.

NB. Selecteer bij het bekijken van de foto’s “Oudste eerst” om ze in de juiste volgorde te bekijken 😏.