3 - 4 maart. Napier

Om 09:45 vertrekken we uit Taupo. Het is licht bewolkt, dus het wordt weer een mooie dag. Het is al druk op straat want de tri-atleten hebben het zwemmen er op zitten en we zien fietsers maar ook al hardlopers. In de stad staan langs onze weg richting oostkust toeschouwers maar de weg is niet afgezet. Al vrij snel verandert het landschap naar glooiende heuvels. Heerlijk om hier met een vaartje van 105 km/u op de cruisecontrol te toeren. Op de route van Taupo noaar Napier staan nauwelijks huizen of dorpen, dus de reis schiet lekker op. We zijn dan ook al voor 12:00 in Napier en proberen in het motel in te checken. De kamer is al klaar, dus we mogen er al in. Mooi, dan kunnen we uitpakken en de stad verkennen. Napier is een stad aan de Hawke’s Bay van de Grote Oceaan, dat in 1931 door een aardbeving en brand volledig verwoest is. De aardbeving heeft grond vanuit zee omhoog geduwd waardoor land ontstond. Direct na de verwoesting is de stad in art-decostijl opnieuw opgebouwd. De pastelkleuren, strakke lijnen en ingewikkelde motieven maken de stad fleurig. We wandelen van het motel naar de stad en nadat we een parkje en winkelstraat gehad hebben, drinken we Starbucks koffie aan het strand en eten onze lunch. We zijn weer terug bij de Grote Oceaan 😍. Na de lunch lopen we verder door het leuke, gezellige Napier en langs de kust. De zon is weer goed warm, maar de zeewind brengt lekkere verkoeling. Eind van de middag halen we wat boodschappen 🛒, brengen die naar het motel en rijden met de auto het grote havengebied rond. Van hieruit vertrekken ook veel vissersboten de zee op. In een restaurant aan de haven eten we  (natuurlijk) “the catch of the day”. Vanaf het restaurant rijden we wat door de wijken van de stad en komen uit op Bluff Hill Domain. Een sjieke wijk boven op een heuvel met een uitzichtpunt over de haven en de oceaan. Het waait ontzettend hard maar het uitzicht is prachtig. Het wordt al donkerder, dus rijden we terug naar ons motel.

Omdat we gisteravond geen internet hadden boek ik ’s-morgens de tour naar de Jan-van-Gent kolonie. Die begint op 12:00 uur in Clifton, zo’n 20 km naar het zuiden. Het is weer prachtig weer met volle zon en 19 graden als we om 10:00 vertrekken. De route naar Clifton loopt lang de kust en we hebben de tijd, dus stoppen we tussendoor om naar de zee en kustlijn te kijken. Wat is dat genieten, zo aan het strand in de zon met een heerlijke bries, kijkend over de Grote Oceaan. Als we om 11:00 bij de incheck-Office aankomen is die nog dicht. We lezen informatie over de tocht. De tocht gaat met een traktor met platte kar over het strand, tussen de bergen en de zee. Dus… die kan alleen gedaan worden als het laagtij (eb) is. Het is een tocht van 9 km die ook te voet gedaan kan worden. Ook hiervoor gelden strenge voorwaarden, want bij vloed kan je niet zomaar tegen de bergen opklimmen om verder te lopen. De traktor vertrekt dan vandaag om 12:00, gisteren 11:00 en morgen 13:00. Volgende week zaterdag en zondag bijvoorbeeld zijn er geen tochten want dan is het overdag vloed. De tocht te voet duurt ca 5 uur. Heen en terug is het dan 18 km. Op het einde van de 9 km is de enorme Jan-van-Gent kolonie met wel 8.500 nesten. Te voet er naar toe en terug zou een race tegen de klok worden, dus hebben wij gekozen voor de “platte kar”. Na inchecken vertrekt de volgeladen traktor (vandaag 3 tractoren) naar het strand. We zitten met 2x10 personen aan beide zijde van de kar. Een stang om je aan vast te houden, een rooster om je voeten op te zetten en een zitting om op te zitten. De tassen en rugzakken kunnen in het midden. De chauffeur (Ian) stopt regelmatig onderweg en verteld over de rotsmassa, de aardbevingen en aardverschuivingen. Je kan goed zien dat twee tektonische platen (Pacifieke plaat en Australische plaat) over elkaar heen schuiven en land omhoog drukken. Ian laat ook zien dat de rotsen bestaan uit klei, zand en vulkaan-as (Taupo uitbarsting van 2.000 jaar geleden). Het is allemaal zo broos, dat het levensgevaarlijk is om over de randen van de rotsen te lopen of om van de aangelegde paden af te wijken. Omdat 10 personen op de heenweg naar de bergen kijken en de andere 10 naar zee, geeft Ian aan om op de terugweg op dezelfde plaatsen te gaan zitten. Toch maakt Ian af en toe een rondje met de traktor om beide kanten te laten zien. De drie traktor chauffeurs manoeuvreren zich door de rotsen, door het water en door het grind/zand van de zee. Dagelijks overstroomd het gebied bij vloed en kan er op de grond veel veranderen. Er is dus na al die jaren met de traktor rijden geen vaste weg die ze kunnen rijden. Het blijft constant zoeken naar de juiste doorgang. Onderweg komen we wandelaars en quads tegen. Ook krijgen we nog even een regenbui, maar die trekt snel weg en is het weer droog, onbewolkt en heet. Om 13:10 komen we op het eindpunt Cape Kidnappers aan. Deze naam is te danken aan James Cook die hier aan land wilde gaan, maar Maori mensen probeerde de Haïtiaanse tolk van James Cook te ontvoeren. Nadat de ontvoerde man zelf kon ontsnappen en terug kon keren naar de boot werd dit punt “Cape Kidnappers” genoemd. We stappen van de platte kar en moeten dan nog een klein half uurtje de heuvel op lopen om de Jan-van-Gent kolonie te kunnen zien. Een stijle helling, maar hij voorziet ons ook weer van prachtige uitzichtpunten. Als we boven zijn worden we verrast met een afgezet deel van een rotsplateau met honderden prachtige vogels. Het “Gannet Reserve”. Het zijn er op dit moment veel minder want het broedseizoen is al lang afgelopen en het merendeel is al naar de oostkust van Australië. Dit zijn de “laatbloeiers”. Eind mei zijn alle vogels vertrokken en is de kolonie helemaal leeg. Gemiddeld komt 30% van de 5.000 jonge vogels na 3 tot 5 jaar terug om een partner te vinden. De rest overleeft de overtocht naar óf van Australië niet. Om 14:50 moeten we terug zijn bij de traktor. Hier kan je wel uren naar kijken, maar helaas moeten we terug. We zijn op tijd terug en zitten nu aan de zeekant van de platte kar. Onderweg rijdt de traktor zich vast in het losse grint van het strand. We stappen allemaal af zodat Ian hem makkelijker los kan rijden. Opstappen en weer verder. Om 16:15 zijn we terug bij de auto. Om deze heerlijke dag af te sluiten eten we in Napier aan het strand nog een ijsje. Vanavond (zondagmorgen in Ned.) zijn onze kinderen bij mijn ouders dus FaceTimen we even, zodat we ze allemaal 😍😍😍😍😍 weer gezien en gesproken hebben. 

Morgen rijden we langs de oostkust noordwaarts naar de stad Gisborne.