9 - 10 februari. Arthur’s Pass en Pancake Rocks

Vandaag rijden we naar Greymouth. Eigenlijk Rapahoe, dat tegen Greymouth aan ligt. Dit is een één nachts-stop op weg naar Abel Tasman National Park. Het blijft maar goed weer, zo ook vandaag. Zonnetje, 22 graden, prima om een ritje te maken. Om 09:15 vertrekken we uit Franz Josef Glacier en rijden in één stuk door tot Ross. Buiten bij een café langs de weg in dit vroegere goud-mijnwerkers-dorpje drinken we een koffie. In Hokitika rijden we door tot aan het strand. Tip van de eigenaresse van vorige overnachting. Mooi strand waar we even lekker van genieten. Vroeger vergingen hier veel boten in de verraderlijke haven. In 1865-1866 zelfs iedere 10 weken wel één. Één van die wrakken hebben ze, nu als picknick plaats, op het strand geplaoatst. In Hokitika lopen we ook even bij een Jade-shop binnen, waar ze sierraden zelf slijpen en maken. Prachtige groene sieraden die je in heel het land ziet. Het is al over het middaguur als we de weg richting Arthur’s Pass op gaan. Dit is de enige weg die de oostkust (Christchurch) met de westkust (Greymouth) verbindt. Rond enen is het tijd voor ons boterhammetje. We stoppen op een parkeerhaven en op het bankje in de zon nemen we onze lunch. Bij mijn been sla ik af en toe wat vliegjes weg. We rijden nog geen minuut als ik wat gekriebel aan mijn been voel. “Last van sandfly’s ?”, vraagt Nicole. “Nee”, zeg ik, “zit tussen m’n oren, zag ze zojuist buiten wel, maar is niks”. Nicole toch wat zenuwachtig zoekt de auto af of ze die krengen ergens ziet. Dan zie ik op mijn zij-ruit een zwart vliegje en druk ‘m tegen de ruit dood. “Splash…..”. Een flinke rode bloedvlek op de ruit. Ook mijn vinger laat tekenen van een dode bloeddorstige vampier 😺 zien. De sandfly wordt hier ook wel genoemd: “Dracula of our Westcoast rain forrest”. Als we de overblijfselen van deze dodelijke slachtpartij weggewerkt hebben, rijden we met een gerust hart verder. De pas rijden we maar tot halverwege en komen dan bij het plaatsje Arthur’s Pass. Bij een café annex shop kopen we een “ijsje”🍨 dat we heerlijk in de schaduw opeten. We hebben twee bolletjes ijs, maar ik denk dat ze van het ijs af willen, want het was een enorme beker vol én nog eens een kop erop. Na deze smulpartij keren we terug richting westkust/Greymouth. Het meest indrukwekkend is het Otira viaduct, die pas in 1999 voltooid is en een woeste kloof overbrugt. We hebben mooiere passen gereden, maar de natuur hier blijft prachtig. Via de oostkant van Lake Brunner komen we bij ons motel in Rapahoe aan. Ook weer een mooi en keurig motel en als we via de voordeur naar binnen gaan kijken we via de tuindeur uit op Tasmanzee. Prachtig om hier buiten lekker bij te komen van de rit van vandaag. Tegen etenstijd lopen we via het strand naar een barretje/restaurant. We bestellen een pizza 🍕 en gaan lekker buiten zitten met uitzicht over strand en zee. De zon, die nog volop schijnt, zakt langzaam naar beneden. Er zit weer een prachtige dag op.

Als ik wakker word schuif ik de gordijnen van de woonkamer annex slaapkamer open en kijk zo uit over Tasmanzee, die er weer prachtig in het zonlicht bij ligt. Na het ontbijt vertrekken we weer uit Rapahoe richting Abel Tasman National Park. Het weer ziet er goed uit. We rijden eerst een stuk langs de kust richting Westport om de Pancake Rocks te bekijken. Nog geen vijf min later staan we al weer stil langs de kant van de weg. Autopech? Nee, een prachtig uitzicht over de baai van Rapahoe, genaamd “Nine Mile”. We rijden zo nog 30 min langs de kustlijn als we bij de Pancake Rocks aankomen. De gelaagde formaties van de Pancake Rocks zijn gevormd door stroken kalksteen, gescheiden door dunne repen zachter kleisteen, die door duizenden jaren regen, wind en opstuivend zeewater zijn weggesleten (bron: Capitool reisgids). De aangelegde wandelroute, om deze uitzonderlijke rotsformaties te bekijken ziet er goed verzorgd uit. Na ruim een uur de Pancake Rocks te bewonderen rijden we door naar Brightwater. De eerste 30 km loopt de weg nog steeds langs de kust. Om de 5 km staat er een bordje met “photo view point 📷”. We slaan er maar een paar over, anders komen we ergens in de nacht in Brightwater aan 😉.  Maar we stoppen er toch ook wel bij enkele. Het is en blijft fantastisch zo langs de kust, hoge groene bergen die eindigen op een paar meter breed verlaten zandstrand dat vervolgens weer over gaat in de zee. Bij Westport draait de weg het binnenland in en gaat de natuur over van de hogere bergen naar glooiende heuvels. Onderweg veranderd het weer. De zon verdwijnt, de lucht wordt grijs en begint het licht te regenen. Tegen 15:30, het is wel weer droog geworden, rijden we het erf van een boerderij op. Kippen lopen over het erf vrij rond. Er wordt hout opgestookt, een oude truck staat half gesloopt in een open schuur. Het ziet er erg rommelig uit. Moeten we híer zijn? Dit zou dan toch een vergissing van Booking.com zijn. Na de eerste kennismaking met de eigenaren, laat de vrouw des huizes ons het “farmhouse” zien, waar we drie nachten verblijven. Dít zagen we vanaf de inrit niet 🤩. Een prachtige bungalow geschakeld aan de voorkant van het woonhuis van de eigenaar. Het heeft een kamer/keuken, aparte slaapkamer met inloopkast, douche 🚿 met wastafel en wc in aparte ruimte én een wasmachine. Na het uitpakken van de spullen, even acclimatiseren en dan rijden we naar het plaatsje. We doen wat boodschappen 🛒, tanken ⛽️ en een hapje eten in het enige restaurant van Brightwater. Morgen gaan we Abel Tasman National Park verkennen, maar de weerverwachting 🌧 is anders als we tot nu toe ge(ver)wend ☀️ zijn. Maar we zullen zien.