11 - 12 februari. 🌨🌨 Abel Tasman National Park 🌞🌞

Gisteravond toen we naar bed gingen regende het. We staan op én….? Het regent nog steeds. Was wel de voorspelling, maar toch. We nemen de tijd om aan te kleden en te ontbijten. Ontbijt zit bij de prijs in, dus koelkast (yoghurt, eieren, boter, melk) en voorraad kast (brood, eigengemaakte jam, diverse muesli) staan vol. Na het ontbijt FaceTimen we even met pa & ma, die net terug zijn van een weekje Portugal. Pas na 11:00 vertrekken we naar Motueka om informatie over de omgeving te halen. Het regent pijpenstelen, dus bij de I-site (VVV) sprint ik naar binnen. Ik vraag een kaart van de omgeving en de medewerkster legt e.e.a. uit. Ook geeft ze een stencil mee met “rainy day activities”. Morgenmiddag wordt het weer wat beter 😢, zegt ze, maar daar hebben we vandaag niets aan. Terug in de auto bepalen we dat we Abel Tasman National Park zo ver mogelijk noordelijk met de auto zullen bekijken. Daar ligt namelijk het prachtige “Golden Bay”. We nemen de weg zoveel mogelijk langs de mooie baaien die Abel Tasman National Park rijk is. Zo komen we bij het plaatsje Kaiteriteri aan de Tasman Bay. We krijgen een kleine indruk hoe mooi het strand moet zijn bij mooi weer. Via een enorme bochtige weg door de bergen, enorme regenbuien en veel water op de weg (flooding) komen we in Takaka. Het is inmiddels 14:00 uur geworden als we een restaurantje binnen rennen. (Het regent flink). We eten een lekkere Nieuw Zeelandse pie, met een kop koffie. Van de omgeving is weinig tot niets te zien door de mist/bewolking en harde regen, dus besluiten we niet tot het uiterste puntje van het Zuidereiland, Puponga, te rijden. We zien hier niets, dus 20 km verder zal het niet veel beter zijn. “Golden Bay” wil ik nog wel gezien hebben, dus rijden we naar Pohara, waar ook een monument voor Abel Tasman staat. Even wat geschiedenis: Op 13 december 1642 bereikte Tasman een punt voor het huidige Hokitika (zie verhaal van gisteren) en zag hij “de Nieuw Zeelandse Alpen”. Tasman wilde aan land gaan, maar de ruwe branding voor de kust, dreef hem naar het noorden. Hij legde zijn schepen “De Heemskerck” en “Zeehaen” voor anker wat nu de “Golden Bay” heet. Vijandige Maori’s ramden een sloep en sloegen vier matrozen dood. Tasman zeilde verder naar het noorden en verliet de Nieuw Zeelandse wateren op 6 januari 1643, zonder nadere verkenning. Tot zover de geschiedenisles. Bij het Abel Tasman monument draaien we terug en rijden we naar ons “farmhouse”. De ruitenwissers draaien op de hoogste toeren en de snelheid is gematigd door de enorme waterplassen op het wegdek. Af en toe ontwijk ik stenen en/of takken die op de weg liggen. De weilanden lijken op kleine meertjes en de echte rivieren voeren met hoge snelheid het water af. Vermoeid komen we thuis aan, zonder een gevoel van voldoening te hebben. Hier had ik graag met Nicole een kajak/wandeltocht willen maken. Kajakken over de mooie baaien en wandelen door de prachtige bossen, maar het zit er niet in. De weersverwachting voor morgenmiddag is iets beter, maar voor zo’n tocht moet je wel een dag uittrekken. Helaas 😭. 

Nicole staat vandaag een half uurtje later op. Slecht weer, dus kunnen toch niet veel anders doen dan wat met de auto rondrijden of Nelson bezoeken. Als ik wakker word, kijk ik naar buiten, en wat denk je 😳, stralend weer, blauwe luchten, hier en daar een wolkje. Shit, kunnen we de tijd nog inhalen om te gaan kajakken en wandelen? Ik maak het ontbijt klaar en vraag Nicole of ze wat sneller kan doen… Dat moet ik dus niet doen. Nicole moet haar tijd krijgen om zich kant en klaar te maken voor de dag. Na een klein beetje gesteggel, leg ik me erbij neer, en we zien wel wat nog mogelijk is. Om 09:30, dank je schat voor toch wat sneller doen, rijden we naar Motueka waar het boekingscentrum voor kajakken zit. De combinatie kajakken/wandelen kan niet meer, maaaaaaaar, een watertaxi/kajakken combi is nog wel mogelijk. We overleggen even en ook al is dit geen dingetje voor Nicole, ze stemt toch toe. We rekenen af (best wel prijzig) en moeten met de auto nog ruim een half uur rijden naar Marahau. We hebben de watertaxi om 12:00, dus nog een uurtje de tijd voor koffie en een vroege lunch. Om 11:45 melden we ons bij de “taxicentrale”. Er staan 3 watertaxi’s op trailers met een traktor 🚜 ervoor, klaar. De wachtenden worden in de juiste taxi verdeeld en wij gaan ook zitten. Dát is raar: In een boot zitten die op een trailer staat en de traktor die ons vervoert. We krijgen zwemvesten aan, waarna de traktor ons over de openbare weg naar het water rijdt. Vervolgens rijdt hij tot ver in het water waar de boot los van de trailer komt en dan pas op eigen kracht zelf verder kan. Wij hebben een scenic route dus we varen eerst naar “Split Apple Rock” een grote granieten ronde rots die door midden gespleten is en zo op een open gebroken appel lijkt. We krijgen de gelegenheid om hem goed te bekijken en foto’s te maken. Met hoge snelheid vaart de taxi naar Adele Island waar de taxichauffeur ons wijst op een aantal zeehonden op de rotsen. Dit is ook zo’n beschermd eiland waar verschillende soorten vogels hun broedplaatsen hebben en ongestoord hun jongen kunnen grootbrengen. Wederom met hoge snelheid vaart de chauffeur naar Anchorage Bay. Met harde klappen slaat de watertaxi op de golven waarna we door de golven opgetild en weer neergekwakt worden. Je zult het maar aan je rug hebben, zeg! Ik vind het prachtig maar Nicole is toch wat minder enthousiast. In Anchorage Bay stappen de meeste uit, maar wij hebben nóg een ritje voor de boeg. Wij worden uitgezet bij Bark Bay. Op het strand, na nóg een dollemansrit op het water, komt Ethan ons tegemoet lopen. Ethan is onze begeleider voor de kajaktocht die we samen met een Amerikaans stel zullen maken. Normaal gaat zo’n tocht met 4 2-persoonskajakken, maar nu zijn we met 2 én Ethan in zijn 1-persoonskajak. Na de instructies maken we ons klaar voor de tocht. De spullen kunnen in een gat van de kajak opgeborgen worden die 100% waterdicht is. Flesje water kan onder de elastieke koorden, fotocamera in een waterdichte zak ook, gezekerd, onder de elastieke koorden. Eerst krijgen we een soort rok aan die over het gat getrokken wordt waar wij zitten. Op die manier is het zitgedeelte helemaal afgesloten en komt er geen tot minimaal water in de kajak. Zwemvest aan en mij actioncam zet ik met klittenband vast op het zwemvest. Nicole zit voorin en ik achterin waar ik met mijn voeten kan sturen. Op de rechter pedaal kan ik het roer naar links sturen waardoor de boot naar rechts draait. De linker pedaal…..juist, de andere kant op 😜. Ethan duwt ons, als we ons in de kajak 🚣🏼‍♀️🚣🏼‍♂️ genesteld hebben, het water op. Heel rustig dobberen we wachtend op het Amerikaans stel en Ethan. Een golf laat de boot wat schommelen, waarna Nicole roept: “Wat doe je?”. “Niks aan de hand, het is maar een golfje”, zeg ik, maar voor mij wel een teken dat ik rustig aan moet doen met haar zo op het water. Als de anderen ook op het water zitten, peddelen we op ons gemak langs de kust. Ethan verteld wat verhalen, die wij niet altijd even goed kunnen volgen door én zijn taalgebruik én de afstand die we af toe hebben. Ohhhh, wat is dit toch relaxen! Zo dobberen op het water, heerlijke temperatuur, zonnetje erbij, prachtig uitzicht op de kustlijn van Abel Tasman National Park. Na ruim 2 uur kajakken zit de kajaktocht er (helaas 😥) op en komen we in Anchorage Bay aan. Nicole is er wel klaar mee en is blij dat we er mee stoppen. Het stond op mijn to-do lijstje, maar ik wist dat ik Nicole er niet blij mee zou maken. Dank je schat, dat je dit voor mij gedaan hebt, 💞💞💞, da’s echte liefde 😘. Vanuit Anchorage Bay stappen we op een watertaxi die ons samen met nog een paar anderen terug zullen brengen naar de plek waar we in de boot stapte. De watertaxi neemt meteen de kajakken mee en onderweg worden er op nog twee andere plekken ook kajakken opgehaald. Deze worden daar achter gelaten door mensen die een stukje kajakken en vervolgens wandeltracks gaan doen. Als de boot aan de kust van Marahau aankomt vaart de boot direct de trailer op die klaar staat, waarna de traktor de trailer met boot, en ons er nog op, het water uit rijdt. De watertaxi chauffeur zei nog nooit de trailer gemist te hebben! Moe, het is wel werken dat peddelen, maar met een grote glimlach en voldaan gevoel rij ik naar ons huis. De regendag van gisteren ben je snel vergeten, na wéér zo’n prachtige dag. Nicole, nogmaals bedankt dat je over je grenzen bent gegaan, alweer 😍!

Morgen verlaten we het Abel Tasman National Park en rijden we naar de Marlborough Sounds. Onze laatste stop op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland.